است، به این مانع اشاره کرده است. در فراز قبل درباره اکثریّت هاى ناسالم و در این فراز درباره اقلیّت هاى سالم سخن به میان آمده، در آن جا اکثریّت ناسالم، مذمّت و در این جا اقلیّت سالم، مدح شده است.
امام (علیه السلام) به چهار آیه شریفه درباره اقلیّت سالم استدلال کرده است. توجّه فرمایید :
آیه اوّل: بندگان شاکر
اوّلین آیه، آیه 13 سوره سبأ است: (وَقَلِیلٌ مِّنْ عِبَادِىَ الشَّکُورُ). در این آیه شریفه از اندک بندگان خاص خداوند که شاکر نعمت هاى الهى هستند و حقّ شکر را به جا مى آورند، تقدیر شده است.
بعضى از بزرگان براى شکر، سه مرحله قائل شده اند: الف) شکر با قلب؛ که همان تصوّر نعمت و رضایت و خشنودى از آن است. ب) شکر با زبان؛ که ستایش نعمت دهنده است. ج) شکر سایر اعضا و جوارح؛ که هماهنگ ساختن اعمال با آن نعمت است.(1)
آیه دوم: دوستان وفادار کم هستند
دومین آیه مورد استناد امام (علیه السلام) ، آیه 24 سوره صاد است که خداوند مى فرماید : (وَقَلِیلٌ مَّا هُمْ). این جمله درحقیقت به دنبال داستان داود پیامبر (علیه السلام) و آن دو برادر است که به عنوان آزمایش و به منظور قضاوت نزد وى آمده بودند. طبق این آیه، یکى از آن ها گفت: «بسیارى از دوستان به همدیگر ستم مى کنند». سپس کسانى که ایمان آورده و اهل عمل صالح هستند را استثنا مى کند و در پایان مى فرماید : (وَقَلِیلٌ مَّا هُمْ)؛ یعنى مؤمنان صالح که در مقام دوستى به دوستان خود خیانت نمى کنند، در اقلیّت هستند.