آرى، آن ها که در معاشرت و دوستى حقّ دیگران را به طور کامل رعایت کنند و کمترین ستمى بر دوستان خود روا مدارند، کم هستند. تنها کسانى مى توانند حقّ دوستان و آشنایان را به طور کامل ادا کنند که از سرمایه ایمان و عمل صالح بهره کافى داشته باشند.(1)
آیه سوم: مؤمن آل فرعون
آیه 28 سوره مؤمن سومین آیه اى است که امام (علیه السلام) به آن استدلال کرده است. در میان آل فرعون، تنها یک فردِ باایمان بود (البتّه غیر از حضرت آسیه، همسر فرعون) که قرآن مجید در آیات متعدّد درباره او سخن گفته و او را مدح وستایش کرده است و حتّى یک سوره قرآن (سوره مؤمن) به نام وى نام گذارى شده است.
مؤمن آل فرعون از تنهایى در مسیر صلاح و سعادت احساس وحشت نکرد. نگفت: «خواهى نشوى رسوا همرنگ جماعت شو» و با تمسّک به شعار غلط «برخلاف مسیر آب حرکت نکن»، با فرعونیان همراه و هم صدا نشد؛ بلکه به هر شکل ممکن (گاه با تقیّه و گاه به روش هاى دیگر) ایمان خود را حفظ کرد.
مگر وهّابى هاى بى خبر که به شیعه به دلیل تقیّه در مقابل دشمنان براى حفظ ایمان، ایراد مى گیرند، داستان تقیّه مؤمن آل فرعون را نخوانده اند؟ آرى، این آیه هم اقلیّت را، که در یک نفر خلاصه شده، ستایش کرده است.
آیه چهارم: مؤمنان اندک، امّا راستین
چهارمین آیه مورد استدلال امام (علیه السلام) ، آیه 40 سوره هود است: (وَمَنْ آمَنَ وَمَا آمَنَ مَعَهُ إِلاَّ قَلِیلٌ). در این سوره، داستان پیامبران فراوانى، ازجمله حضرت نوح (علیه السلام) آمده است. آن حضرت با دعوت هاى شبانه روزى طولانى که طبق گواهى