هَمِّهِ، جَعَلَ اللهُ تَعالى الْغِنى فی قَلْبِهِ؛ کسى که صبح و شب را سپرى کند در حالى که قسمت عمده فکر و اندیشه اش دنیا (فضول الدنیا) باشد، خداوند فقر را همواره در برابر چشمانش قرار داده و امورش را پراکنده مى کند و چیزى از اموال دنیا بیش از آنچه برایش تقدیر شده به او نمى رسد. و کسى که صبح و شب را سپرى کند و آخرت، بزرگ ترین مشغله فکرى او باشد، خداوند قلب و روحش را بى نیاز مى کند».(1)