فلان سرمایه دار از این که مثلا 10 میلیارد دلار ثروت دارد لذّت مى برد. هرچند لازمه تحصیل آن، پایمال کردن حقوق افراد زیاد و حتّى قربانى شدن عدّه اى از انسان هاى بى گناه باشد. تا زمانى که به سوى مکتب انبیا بازنگردیم وتسلیم برنامه هاى آنان نشویم، وضع جهان تغییر نخواهد کرد.
به کلام امام کاظم (علیه السلام) بازمى گردیم که فرمود: «اى هشام! عقلاى دنیا فضول دنیا را رها کرده اند. چنین کسانى به طریق اولى از گناه و معصیت چشم مى پوشند»، چون سرچشمه گناهان، علاقه به فضول الدنیاست، هنگامى که سرچشمه خشکانده شود، گناهى صورت نمى گیرد.
در ضمن ترک فضول دنیا فضیلت است، یعنى اگر کسى ثروتى دارد که وجوهات شرعیّه و مالیات آن را داده و با آن کار مى کند تا ثروتش را بیشتر کند، گناه نیست، امّا فضول الدنیاست و ترک آن فضیلت است.
به دو روایت دیگر توجّه فرمایید:
1. پیامبر گرامى اسلام (صلی الله علیه و آله) فرمود: «لایَجِدُ الْعَبْدُ حَلاوَةَ الاْیمانِ فی قَلْبِهِ حَتّى لایُبالی مَنْ اَکَلَ الدُّنْیا؛ بنده، شیرینى ایمان را در قلبش درک نمى کند، مگر این که اعتنا نکند زرق و برق دنیا در دست کیست».(1)
سؤال: مگر ایمان، شیرینى و طعمى دارد که در این حدیث و روایات دیگر(2) از طعم و حلاوت آن سخن گفته شده است؟
جواب: آرى، حلاوت و شیرینى و طعم خاصّى دارد، ولى هرکس آن را درک نمى کند. بزرگان دین و اولیاء الله، که از شوق عشق به خدا اشک مى ریختند، آن را درک کردند.
2. امام صادق (علیه السلام) فرمود: «مَنْ اَصْبَحَ وَاَمْسى وَالدُّنْیا اَکْبَرُ هَمِّهِ، جَعَلَ اللهُ تَعالى الْفَقْرَ بَیْنَ عَیْنَیْهِ وَشَتَّتَ اَمْرَهُ وَلَمْ یَنَلْ مِنَ الدُّنْیا اِلّا ما قُسِّمَ لَهُ، وَمْن اَصْبَحَ وَاَمْسى وَالاْخِرَةُ اَکْبَرُ