1. حضرت على (علیه السلام) مى فرماید:
«إِنَّما بَدْءُ وُقُوعِ آلْفِتَنِ أَهْوَاءٌ تُتَّبَعُ، وَ أَحْکَامٌ تُبْتَدَعُ؛ سرآغاز فتنه ها دو چیز است: هوى و هوس هایى که از آن پیروى و حمایت مى گردد و احکامى که بدعت گذاشته مى شود».(1)
یکى از بدعت هاى عصر و زمان ما «احکام عرفى» است. عدّه اى مى گویند: «احکام اسلام مربوط به 1400 سال قبل است و اکنون کارآیى ندارد، لذا باید ببینیم عرف چه مى گوید و همان را معیار قرار دهیم». این گونه بدعت ها سرچشمه فتنه هاست.
در سازمان ملل و شوراى امنیّت، چند کشور قدرتمند براى خود حق وتو قرار داده اند. این بدعت، نه با عقل سازگار است، نه وجدان مى پذیرد و نه مردم آن را به رسمیّت مى شناسند. و لذا منشأ مفاسد بى شمار و فتنه هاى فراوان است.
2. در روایت دیگرى از حضرت على (علیه السلام) مى خوانیم:
«اَلْهَوى اَعْظَمُ الْعَدُوَّیْنِ؛ از میان دو دشمن، هواى نفس خطرناک تر است».(2)
بنابراین، دشمن درجه اوّل و پرخطر انسان، هواى نفس اوست، حال دشمن دوم هرچه و هرکس باشد تفاوتى نمى کند و به پاى هواى نفس نمى رسد. ضربه اى که هواى نفس به انسان مى زند هیچ دشمنى نمى زند.
3. حضرت رسول (صلی الله علیه و آله) فرمود:
«اِنَّما سُمِّىَ الْهَوى لاِنَّهُ یَهْوی بِصاحِبِهِ؛ علّت این که هواى نفس را به این نام نامیدند این است که صاحبش را به زمین مى زند».(3)
یکى از معانى واژه «هوى» سقوط کردن است. «زَیْدٌ هَوى» یعنى زید افتاد وسقوط کرد. و این که فقها رفتن از حالت قیام به قعود (ایستادن به نشستن) را