5. میدان تمرین؛ حضرت على (علیه السلام) فرمود: «اَلدُّنْیا مِضْمارُهُ، وَالْقِیامَةُ حَلْبَتُهُ، وَالْجَنَّةُ سُبْقَتُهُ؛ دنیا، میدان تمرین، و قیامت، مرکز اجتماع براى مسابقه نهایى وبهشت، جایزه بزرگ آن است».(1)
در روایت مورد بحث نیز دنیا به دریاى عمیقى تشبیه شده که بدون داشتن کشتى مطمئن با شرایط و ویژگى خاص، نمى توان به سلامت از آن عبور کرد؛ چراکه دریا خطرات فراوانى دارد که بدون آشنایى با آن ها و داشتن آمادگى کافى براى مقابله، عبور از آن کار بسیار خطرناکى است. از جمله خطرهاى دریا مى توان به موارد زیر اشاره کرد:
1.امواج سهمگینى که گاه کشتى هاى غول پیکررادرهم شکسته و نابود مى کند.
2. گرداب هایى که براثر چرخش آب دریا به گرد خود، پیدا مى شود و ممکن است کشتى ها را در کام خود فرو برد.
3. گم کردن راه نیز خطرى است که دریانوردان را تهدید مى کند و لذا معمولا کشتى ها از مسیرهایى که به سواحل نزدیک تر است حرکت مى کنند.
4. نداشتن نیروى محرّکه و بادبان هاى کافى نیز کشتى را از حرکت مى اندازد.
حضرت لقمان(2) به فرزندش توصیه مى کند که براى نجات از این خطرات بزرگ کشتى اى بسازد که داراى ارکان پنج گانه باشد، چراکه کشتى، یک: به ناخدا نیاز دارد. دو: دلیل راه و راه بلد مى خواهد. سه: به یک نیروى محرّکه قوى احتیاج دارد. چهار: نیروى بازدارنده اى که هر زمان طوفانى رخ داد و نیاز شد، بتوان آن را متوقّف کرد. براى این منظور، از طناب محکم و بلندى که سر آن قلّاب قوى چند پرى داشت استفاده مى کردند. و پنج: به زاد و توشه نیاز دارد.