آورده بودند، توصیه مى کردند بر ایمان خویش باقى و ثابت بمانند، ولى خودشان ایمان نمى آوردند. خداوند طبق این آیه به آن ها اعتراض مى کند که «چطور به آن ها توصیه مى کنید که بر ایمانتان ثابت قدم باشید، ولى خودتان ایمان نمى آورید».(1)
از این آیه روشن مى شود که انسان باید اصلاحات را از خودش شروع کند، نه این که خود را فراموش کرده و تنها به فکر اصلاح دیگران باشد.
آیه مذکور تنها براى آن زمان و خطاب به آن اشخاص نیست، بلکه در زمان ما و تمام زمان ها نیز جریان دارد. ما نیز نباید فقط به دنبال عیوب و اشکالات دیگران و رفع و اصلاح آن ها باشیم و خود را فراموش کنیم. البتّه این نشانه خودخواهى است که اگر خارى در پاى دیگرى فرو رود یا شاخه اى با چشمش برخوردکندآن رامى بیند؛امّاآنچه روح وجسم خودش راتهدید مى کند، نمى بیند.
امام کاظم (علیه السلام) راه حلّ همه این مشکلات را تعقّل و تفکّر مى داند و اصرار ایشان بر احیاى عقل و اندیشه به این دلیل است که عزّت و آبرو و رفاه در دنیا وآخرت در سایه عقل و عقلانیّت است. متأسّفانه گروهى از مسلمانان این مطلب را نفهمیده و منکر حجیّت عقل شده اند.