داده شده، در کمتر واجب و حرام دیگرى دیده مى شود. به چند روایت توجّه فرمایید:
1. حضرت على (علیه السلام) فرمودند:
«اَعْظَمُ الْخَطایا عِنْدَاللهِ اللِّسانُ الْکَذُوبُ؛ بزرگ ترین خطاها (گناهان) در نزد خداوند، زبان آلوده به دروغ است».(1)
و طبعاً بدترین خطاکاران نیز انسان هاى دروغگو هستند.
2. از حضرت رسول اکرم (صلی الله علیه و آله) سؤال شد:
«اَیَکُونُ الْمُؤمِنُ جَبانآ؟ قالَ: نَعَمْ، قِیلَ لَهُ: اَیَکُونُ الْمِؤمِنُ بَخِیلا، قالَ: نَعَمْ، قِیلَ لَهُ : اَیَکُونُ الْمُؤمِنُ کَذّابآ؟ قالَ: لا؛ آیا امکان دارد مؤمن ترسو باشد؟ فرمود: آرى، ممکن است. سؤال شد: آیا ممکن است مؤمن به بخل آلوده شود؟ فرمود: بله (ممکن است مراحل ضعیف تر ایمان، با ترس و بخل همراه شود، پرسیدند: آیا ممکن است مؤمن دروغگو باشد؟ فرمود: نه!».(2)
آرى، دروغ با ایمان هیچ سازگارى و تناسبى ندارد. همان گونه که در آیه 105 سوره نحل مى خوانیم: «(إِنَّمَا یَفْتَرِى الْکَذِبَ الَّذِینَ لاَ یُؤْمِنُونَ)؛ تنها کسانى (به خدا) دروغ مى بندند که به آیات خدا ایمان ندارند».
3. حضرت باقر (علیه السلام) فرمود:
«إنَّ الْکِذْبَ هُوَ خَرابُ الاْیمانِ؛ دروغ، ایمان را نابود مى کند».(3)
دروغگویى خانه ایمان مؤمن را خراب مى کند و لذا در ردیف بزرگ ترین گناهان کبیره است.
4. پیامبر گرامى اسلام (صلی الله علیه و آله) فرمود:
«اِذا کَذَبَ الْعَبْدُ کِذْبَةً تَباعَدَ الْمَلِکُ عَنْهُ مَسیرَةَ میلٍ مِنْ نَتْنِ ما جاءَ بِهِ؛ هنگامى که