معارف بوک

بخواند و گاه به مسجد مقدّس جمکران برود، مشمول شفاعت، و اهل نجات است؛ هرچند تمام عمر گناه کرده باشد!
این تفکّر نیز خطا و اشتباه است؛ زیرا دعا و زیارت و توسّل، هرچند لازم است؛ امّا به تنهایى کافى نیست. و لذا امام کاظم (علیه السلام) فرمود: «هیچ راه نجاتى جز از طریق طاعت و بندگى نیست» و گام اوّل در اطاعت، حساب حلال و حرام ورعایت حقوق الناس است. چگونه ممکن است حلال و حرام را مراعات نکنیم و حق الناس را نشناسیم و تمام زندگى مان آلوده به حرام باشد، آن گاه دم از شیعه بودن بزنیم؟
باید مردم را به این نکته مهم توجه داد که راه نجات، اعمال صالح و توبه از گناهان است. باید مقدارى عمل صالح باشد تا انسان مشمول شفاعت اولیا وصلحا شود. در حدیثى مى خوانیم :
«ما شِیعَتُنا اِلّا مَنِ اتَّقَى اللهَ وَاَطاعَهُ؛ شیعیان ما کسانى هستند که تقواى الهى را پیشه خود کرده و مطیع خدا باشند»(1)
نه کسانى که زندگى شان آلوده به انواع گناهان است و خطاهاى خود را جبران نمى کنند و تنها به توسّلات و دعاها و زیارات دل بسته اند. البتّه اطاعتِ همراه با علم و آگاهى، نه چشم بسته و طوطى وار؛ افتخار ما این است که پیرو حضرت على بن ابى طالب (علیه السلام) هستیم، او که پس از پیامبر اسلام(صلی الله علیه و آله) داناتر از همه مسلمانان بود. او که خطبه هاى والایى همچون خطبه هاى نهج البلاغه دارد؛ خطبه هایى که در میان خطبه هاى سخنوران شهیر عرب، نمونه ندارد.(2) آیا سزاوار است پیروان چنین انسانى، جاهل و بیگانه از علم و آگاهى باشند؟!