به خود استفاده از زينت و جمال فطرتاً مطلوب انسان است و از نظر اخلاقى هم اشكالى در آن نيست.
جمالهاى انسانى در بهشت
در قرآن كريم در شمارش نعمتهاى بهشتى علاوه بر آنچه كه گفتيم براى استفاده بهشتيان زيباييها و جمالهاى انسانى را نيز مطرح فرموده است و آن در زمره لذتهايى بر شمرده كه بهشتيان از آن نيز برخوردارند.
البته، ما قبلا گفته ايم و اكنون نيز يادآورى مى كنيم كه غرايز انسان غالباً در هم آميختگى دارند و با هم انسان را وادار به كار مشتركى مى كنند به شكلى كه در انجام يك كار، گاهى ممكن است چند غريزه با هم و توأماً مؤثّر باشند.
نمونه روشن براى آنچه كه در اينجا ادّعا مى كنيم، غريزه جنسى است كه با زيبايى طلبى فرق مى كند و از دو مقوله است، مع الوصف، اين دو گرايش غالباً همراه هم مؤثّر واقع مى شوند. در قرآن كريم هم به زيبايى زنها به عنوان يك انگيزه با تعبير «وَلَوْ اَعْجَبَكَ حُسْنُهُنَّ.» [و اگر زيبايى زنها ترا به تحسين واداشت و شيفته ساخت ]اشاره شده است. در انتخاب همسر، موضوع زيبايى عامل بسيار مهم و تعيين كننده اى است هرچند كه گرايش به زيبايى يك گرايش مستقل، و با شهوت و غريزه جنسى كاملا متفاوت است.
قرآن كريم، در مقام ذكر نعمتهاى بهشتى، علاوه بر اين كه از همسران زيبا، با تعابير بسيار جالب و ظريف سخن مى گويد مثل تعبير به «كَاَنَّهُنَّ بَيْضٌ مَكْنُونٌ»(1) و مثل «حُورٌ مَقْصُوراتٌ فِى الْخِيامِ»(2) و نظاير آنها از غلمانهاى زيباى بهشتى نيز سخن به ميان كشيده كه مؤمنين از رؤيت آنها لذّت مى برند. در يكجا مى فرمايد: