«اَنْتُمُ الْفُقَراءُ اِلَى اللّهِ وَاللّهُ هُوَ الْغَنىُّ الْحَميدُ.»(1)
[شما نيازمندان به خدا هستيد و خداوند بى نياز و ستوده است].
خداوند با اين تعبير توجّه مى دهد كه انسان نبايد هيچ گاه فقر ذاتى خويش را فراموش كند تا برسد به آن كمالى كه مى تواند برسد.
اولياى خدا هر چه بر علمشان افزوده مى شود به همان نسبت بر تواضعشان افزوده مى شود و بيشتر اقرار به جهل مى كنند و هر چه بر قدرتشان افزوده شود، بيشتر در پيشگاه خداوند اظهار عجز مى كنند و نسبت به مردم متواضعتر مى شوند كه البته در هر دو مورد اين روند، نتيجه درجات بالاى معرفت ايشان خواهد بود.
خلاصه سخن
پس توجّه به ضعف و عجز، انسان را متواضع و راه پيشرفت و تعالى را به روى انسان باز مى كند و برعكس، توجّه به قدرت انسان را مغرور و متكبّر مى كند و راه ترقّى و تعالى را بر او مى بندد.
نكته ديگر آن كه تحصيل قدرت بى اشكال است اما بايد بدانيم كه:
اوّلا: قدرت حقيقى چيست؟
ثانياً: اين قدرتهاى مادّى جز وسيله و ابزارى براى رسيدن به قدرت ابدى نيستند و نمى توانند مطلوب بالّذات باشند.
ثالثاً: كسب همين قدرت وسيله اى نبايد موجب سلب قدرت ديگران و تجاوز به حقوق آنان شود،
رابعاً: اين قدرتها در اصل از ما نيست بلكه قدرت خداست كه ما از آن بهره مند مى شويم. پس كسى كه نعمت الهى قدرت به او داده مى شود، شكر اين نعمت اقتضا مى كند تا از آن به نحو صحيح استفاده كند،