صفحه ٢٥٨

قرآن كريم به خصوص روى اين موضوع تكيه مى كند و همانطور كه در آيات آمده چنين ارتباطى را زشت دانسته و با تعبير «اتّخاذ اخدان» يا [گرفتن دوستان] از آن ياد مى كند.
همچنين آيات فراوان ديگرى نيز وجود دارد كه انسان را از زنا و فحشا منع مى كند مثل:
«وَلا تَقْرَبُوا الْفَواحِشَ ما ظَهَرَ مِنْها وَما بَطَنَ.»(1)
[و نزديك به فحشاء مشويد خواه ظاهر و آشكار باشد و خواه مخفى و پوشيده].
و يا از اشاعه فحشا باز مى دارد، يا آنان را كه مرتكب فحشا و آلوده به آن شده اند ترغيب به توبه و بازگشت مى كند و يا اين كه به نماز به عنوان باز دارنده از آن توصيه مى كند كه مجموعه بزرگى از آيات را تشكيل مى دهد.(2)
و نيز آيات و رواياتى به رعايت پوشش و حفظ حجاب و دورى از برهنگى توصيه مى كنند كه همه اينها به نوعى به غريزه جنسى ارتباط خواهند داشت و در واقع بيانگر حدّ و حدود اخلاقى آن خواهند بود.

خلاصه و جمع بندى
با دقّت در آيات كريمه روشن مى شود كه همه ارزشهاى منفى مربوط به اين غريزه در واقع، به يكى از سه جهتى كه قبل از اين توضيح داده ايم باز مى گردد.
يا منشأ زشتى و ارزش منفى آن، رابطه با جنس موافق است كه خلاف فطرت خواهد بود.
يا منشأ زشتى و ارزش منفى آن، فساد اجتماعى است و مصالح اجتماعى آن را نفى مى كند، پس لازم است كه با قوانين و قراردادهاى اجتماعى، حدّ و حدود آن

1ـ انعام/ 151.
2ـ مثل آيات 19 نور؛ 135 آل عمران؛ 45 عنكبوت؛ 169 و 268 بقره؛ 28 و 80 اعراف؛ 24 يوسف؛ 90 نحل؛ 21 نور؛ 15 و 22 و 25 نساء؛ 32 ...؛ 54 نمل؛ 28 عنكبوت؛ 30 احزاب؛ 1 طلاق؛ 33 اعراف؛ 37 شورى؛ 4 و 23 نور.