و لذّتهاى والاى بهشتيان خواهد بود و لزوم چشم پوشى از نامحرم و منع از لذّت بردن از تماشاى زيباييهاى انسانى در بعضى موارد در اين عالم در مزاحمت با ديگر كمالات انسان ريشه دارد.
زينت و ارزش اخلاقى
ملاك حسن استفاده از زينتها چنانكه قبلا هم گفته ايم اين است كه به شكلى با خدا و مبدأ و معاد انسان ارتباط پيدا كند.
استفاده از زينت به دو صورت مختلف مورد نظر خواهد بود: يكى به معنى التذاذ و بهره مندى از رؤيت آنها و ديدن مناظر زيباى طبيعت است.
دوّم به معنى زينت كردن و رسيدن به سر و وضع و لباس و موى سر و صورت و منظم كردن و مرتّب كردن و نظيف و تميز نمودن آنها خواهد بود.
طبيعى است ارتباط اين دو نوع استفاده از زينتها، با خداوند نيز به دو شكل مختلف تصوّر مى شود كه ما در اينجا يكى را «ارتباط در نتيجه» و دوّمى را «ارتباط در انگيزه عمل» نام مى گذاريم.
منظور از ارتباط با خدا در نتيجه عمل، آن است كه تحت تأثير اين نعمتها به نحوى در حالات و معنويّات انسان و رابطه اى كه با خدا دارد تغييرى مثبت حاصل شود.
فى المثل، اگر استفاده از اين نعمتها، انسان را متوجّه خدا و ارزش والاى نعمتهاى او كند و روح تقدير و شكر و سپاس را در وى برانگيزد و يا بر علم و معرفت و خداشناسى وى بيفزايد و علم و قدرت و حكمت خدا را در نظر او بيش از پيش روشن و نمايان سازد، در اين صورت استفاده از زينتها مى تواند داراى ارزش مثبت باشد.
اولياى خدا كه در دل تاريك شب هنگامى كه همه در بستر آرميده اند و خواب چشم و گوششان را بسته و عقل و هوششان را ربوده است به ياد خدا و براى