معارف بوک

آيات معمولا در مقام گوشزد كردن نعمتهاى الهى به انسان هستند بر فطرى بودن لذّت و لذيذ بودن نعمتهايى كه مورد توجّه و يادآورى اين آيات قرار گرفته اند نيز اشعار دارند. آيات قرآن با تعابير و بيانات مختلف، اين ميل را مورد توجّه قرار داده اند كه به بعضى از آنها اشاره مى كنيم:

الف) توجّه خداوند به روزى انسان
يك دسته از اين آيات، نعمتهاى خدا را مورد رزق و روزى انسان و خوردن و آشاميدن او مورد توجّه و يادآورى قرار داده است. بنابراين، محتواى آنها با مذموم بودن و ممنوع بودن استفاده از اين نعمتها سازگار نيست و از همين رو، هيچ نكوهشى از خوردن و آشاميدن در آنها به چشم نمى خورد.
از آنجا كه تعداد اينگونه آيات زياد و تعابير آنها تا حدودى متشابه اند، در اينجا ما به ذكر برخى از اين آيات و ذكر شماره بقيّه آنها اكتفا مى كنيم:
خداوند در يكى از اين آيات مى فرمايد:
«اَوَلَمْ يَرَوْا اَنّا نَسُوقُ الْماءَ اِلى الاَْرْضِ الْجُرُزِ فَنُخْرِجُ بِهِ زَرْعاً تَأْكُلُ مِنْهُ اَنْعامُهُمْ وَاَنْفُسُهُمْ اَفَلا يُبْصِرُونَ.»(1)
[مگر نديده اند كه ما آب باران را به سوى زمينهاى خشك و بى آب و علف، روان مى سازيم تا به وسيله آن كشتها را برويانيم (و مزارع را سرسبز كنيم) كه از (حاصل) آن، چارپايانشان و خودشان بخورند آيا اينها را نمى نگرند؟]
در جاى ديگر مى گويد:
«وَهُوَ الَّذى سَخَّرَ الْبَحْرَ لِتَأْكُلُوا مِنْهُ لَحْمَاً طَرِيّاً.»(2)
[او همان كسى است كه دريا را برايتان رام كرد تا از درون آن گوشت تازه براى خوردن خود فراهم آوريد].