دعاى نوزدهم: دعای باران
وَکَانَ مِن دُعَائِهِ (عَلَیهِ السَّلَامُ)
عِنْدَ الاستِسقاء بَعْدَ الْجَدْبِ(585)
از دعاهاى آن حضرت است که در هنگام خشکسالى براى نزول باران قرائت مى کرد
دعا در یک نگاه
این دعا در عین ایجاز و اختصار، دعاى بسیار جامع و فصیحى است در طلب باران.
امام (علیه السلام) نخست دست نیاز به درگاه بى نیاز برمى دارد و این رحمت الهى را طلب مى کند. سپس ویژگى هاى باران هاى مفید و سودمند را ذکر کرده و آن ها را به دعاى خود مى افزاید.
و در بخش پایانى آسیب هاى باران هاى غضب آلود الهى را ذکر کرده و از آن ها به خدا پناه مى برد.
درضمن، نقش باران را در حیات انسان ها و حیوانات و جهان طبیعت یادآور مى شود و از این طریق پیامى آشکار به همگان مى فرستد تا شکر این نعمت