امیرمؤمنان على (علیه السلام) در نهج البلاغه مى فرماید: «مَا خَیْرٌ بِخَیْرٍ بَعْدَهُ النَّارُ وَمَا شَرٌّ بِشَرٍّ بَعْدَهُ الْجَنَّةُ وَکُلُّ نَعِیمٍ دُونَ الْجَنَّةِ فَهُوَ مَحْقُورٌ وَکُلُّ بَلاءٍ دُونَ النَّارِ عَافِیَةٌ؛ آن خوبى و نعمتى که جهنم به دنبال آن است، خوبى محسوب نمى شود و آن بدى و مشکلاتى که بعد از آن بهشت است، بدى نیست، چراکه هر نعمتى در مقایسه با بهشت حقیر و کوچک است و هر رنج و بلایى در مقایسه با جهنم، تندرستى و عافیت محسوب مى شود».(584)
* * *
در پایان، امام (علیه السلام) با درود بر محمد و آل محمد (صلی الله علیه و آله) دعا را ختم مى کند؛ عرضه مى دارد: «(خداوندا!) بر محمد و آلش درود فرست»؛ (وَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَآلِهِ).
در صحیفه سجادیه بسیارى از دعاها با صلوات بر محمد و آل محمد (صلی الله علیه و آله) آغاز مى شود و گاهى مانند این دعا با صلوات پایان مى یابد. دلیلش این است که هر دعایى که همراه با صلوات باشد (چه قبل از آن باشد و چه بعد از آن) به اجابت نزدیک تر است.