بخش اول
1. اللَّهُمَّ لَکَ الْحَمْدُ عَلَى حُسْنِ قَضَائِکَ، وَبِمَا صَرَفْتَ عَنِّی مِنْ بَلائِکَ، فَلا تَجْعَلْ حَظِّی مِنْ رَحْمَتِکَ مَا عَجَّلْتَ لِی مِنْ عَافِیَتِکَ فَأَکُونَ قَدْ شَقِیتُ بِمَا أَحْبَبْتُ وَسَعِدَ غَیْرِی بِمَا کَرِهْتُ.
2. وَاِنْ یَکُنْ مَا ظَلِلْتُ فِیهِ أَوْ بِتُّ فِیهِ مِنْ هَذِهِ الْعَافِیَةِ بَیْنَ یَدَیْ بَلاءٍ لا یَنْقَطِعُ وَوِزْرٍ لا یَرْتَفِعُ فَقَدِّمْ لِی مَا أَخَّرْتَ، وَأَخِّرْ عَنِّی مَا قَدَّمْتَ.
3. فَغَیْرُ کَثِیرٍ مَا عَاقِبَتُهُ الْفَنَاءُ، وَغَیْرُ قَلِیلٍ مَا عَاقِبَتُهُ الْبَقَاءُ، وَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَآلِهِ.
ترجمه
1. خداوندا! حمد و سپاس براى تقدیرات نیکویت و به خاطر بلاهایى که از من دفع فرمودى مخصوص توست. (خداوندا!) بهره مرا از رحمتت همین نعمت عافیت زودگذر قرار مده! که نتیجه آن، بدبخت شدن من باشد به خاطر چیزى که دوست داشته ام و خوشبخت شدن دیگرى به خاطر آنچه براى من ناپسند بوده است.
2. (خداوندا!) اگر عافیتى که به من داده اى و روز را در آن به پایان مى رسانم و شب را به آخر مى برم مقدّمه بلایى است که پایان نمى یابد و وزر و عذابى است که مرتفع نمى شود، آنچه را (از عذاب و سختى ها) براى من تأخیر انداخته اى مقدّم دار و آنچه را (از نعمت ها) مقدّم داشته اى مؤخّر کن!
3. چراکه چیزى که عاقبتش فناست زیاد نیست و چیزى که عاقبتش بقاست کم نیست. خداوندا! بر محمد و آلش درود فرست!