9. حال من، حال بنده اى است که دربرابر تو سر فرود آورده وپشت خم کرده و(از خجلت) سر به زیر افکنده وقامت دو تا نموده وخوف وهراسش پاهاى او را به لرزه درآورده واشک هایش دو طرف صورتش را غرق خود ساخته است. تو را چنین مى خواند: اى رحیم ترین رحیمان! واى مهربان ترین کسى که طالبان رحمت پى درپى به سوى تو مى آیند! اى عطوف ترین کسى که آمرزش طلبان گرد او مى گردند واى کسى که عفو او بیشتر از مجازات اوست واى کسى که رضا وخشنودى اش فزون تر از خشمش مى باشد!
10. واى کسى که با آمرزش نیکو، خلق را به حمد خود دعوت کرده اى واى کسى بندگانت را به قبول انابه وبازگشت به سوى خود عادت داده اى واى کسى که از فاسدان طلب مى کنى که با توبه خود را اصلاح کنند! اى خداوندى که از اعمال اندک مردم خشنود مى شوى واطاعات کم آن ها را پاداش بسیار مى دهى! اى کسى که براى بندگانت، اجابت دعا را ضمانت کرده اى واى کسى که پاداش نیکو را به بندگان خود تفضّل فرموده اى!
شرح و تفسیر
اوصاف توبه کاران
امام (علیه السلام) در این بخش از دعاى خود آنچه را در بخش قبل بیان فرموده ادامه مى دهد و اوصاف خویش را در مقام تقاضاى توبه شرح مى کند و دو وصف دیگر بر اوصاف گذشته مى افزاید؛ عرضه مى دارد: «بنده اى هستم که گناهانش بزرگ است و فزونى گرفته و ایّام زندگى اش پشت کرده و گذشته است و چون مشاهده مى کند که وقت عمل سپرى شده و دوران عمر به سر رسیده و یقین مى کند که راه فرارى براى او از تو باقى نمانده و گریزگاهى از (مجازات) تو ندارد، از در انابه