صفحه ٢٤٣


بخش دوم

4. فَهَا أَنَا ذَا، یَا اِلَهِی، وَاقِفٌ بِبَابِ عِزِّکَ وُقُوفَ الْمُسْتَسْلِمِ الذَّلِیلِ، وَسَائِلُکَ عَلَى الْحَیَاءِ مِنِّی سُؤَالَ الْبَائِسِ الْمُعِیلِ.

5. مُقِرٌّ لَکَ بِأَنِّی لَمْ أَسْتَسْلِمْ وَقْتَ اِحْسَانِکَ اِلاَّ بِالْإِقْلاعِ عَنْ عِصْیَانِکَ، وَلَمْ أَخْلُ فِی الْحَالاتِ کُلِّهَا مِنِ امْتِنَانِکَ.

6. فَهَلْ یَنْفَعُنِی، یَا اِلَهِی، اِقْرَارِی عِنْدَکَ بِسُوءِ مَا اکْتَسَبْتُ وَهَلْ یُنْجِینِی مِنْکَ اعْتِرَافِی لَکَ بِقَبِیحِ مَا ارْتَکَبْتُ أَمْ أَوْجَبْتَ لِی فِی مَقَامِی هَذَا سُخْطَکَ أَمْ لَزِمَنِی فِی وَقْتِ دُعَایَ مَقْتُکَ.

7. سُبْحَانَکَ، لا أَیْأَسُ مِنْکَ وَقَدْ فَتحْتَ لِی بَابَ التَّوْبَةِ اِلَیْکَ، بَلْ أَقُولُ مَقَالَ الْعَبْدِ الذَّلِیلِ الظَّالِمِ لِنَفْسِهِ الْمُسْتَخِفِّ بِحُرْمَةِ رَبِّهِ.
ترجمه
4. پس اینک اى خداى من! من همان کسى هستم که در پیشگاه عزّتت ایستادم، ایستادن کسى که تسلیم و مطیع فرمان توست ودر حالى که شرمگینم، از تو تقاضا مى کنم، تقاضاى مسکین نیازمند.
5. این در حالى است که من اقرار مى کنم که هنگام احسان تو، جز ترک معصیت، طاعت دیگرى نداشتم و در تمام حالات از نعمت هاى فراوان تو بى نصیب نبودم.
6. اى خداى من! آیا اقرارم نزد تو به بدى اعمالم، سودى به حال من دارد؟ و آیا اعترافم در پیشگاهت به قبیح بودن اعمالى که مرتکب شدم، مایه نجات من مى شود؟ یا این که در این مقام مرا مشمول خشم و غضب خود نموده اى و یا قهر تو هنگام این دعا مرا فرا گرفته است؟