دعاى پانزدهم: نجات از بیماری، اندوه و مصیبت
وَکَانَ مِن دُعَائِهِ (عَلَیهِ السَّلَامُ)
اِذا مَرِضَ أوْ نَزَلَ بِهِ کَرْبٌ وَبَلِیَّةٌ
از دعاهاى آن حضرت است در زمان هایى که بیمار مى شد یا غم و اندوهى به او دست مى داد و یا گرفتار مصیبت و رنجى مى گشت
دعا در یک نگاه
این دعا همان گونه که از عنوانش پیداست، بیشتر مربوط به حال بیمارى است و اشاره مختصرى به حالت غم و اندوه و درد و رنج دارد.
درواقع امام (علیه السلام) در این دعا میان حالت صحت و بیمارى مقایسه مى کند و هر کدام را نعمتى مى شمرد. نعمت سلامتى روشن است، امّا نعمتْ بودنِ بیمارى به این دلیل است که گناهان انسان را مى شوید و نامه اعمال او را روشن مى سازد و توجّه به این امر، سبب مى شود که دربرابر بیمارى، صبور و شکیبا باشد، در عین این که سلامتى را از خدا طلب مى کند، تا بتواند به وظایف خویش عمل نماید، زیرا شرط هر کار، سلامتى است.
به تعبیر دیگر: امام (علیه السلام) به انسان درک و دید تازه اى درباره بیمارى مى دهد و دعایش این پیام را دارد که هم حالت سلامت نعمت است و هم گاهى حالت