وَالرَّابِعُ یَقُولُ: الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی سَتَرَ ذُنُوبِی وَلَمْ یَفْضَحْنِی بَیْنَ الْخَلائِق؛ کسى که صبح کند در حالى که به یاد چهار چیز نباشد (و به آن اعتراف نکند)، مى ترسم که نعمت هاى خداوند از او گرفته شود. اوّل بگوید، حمد و سپاس براى خداوندى است که خود را به من معرفى کرد و مرا کوردل رها نساخت. دوم بگوید: حمد و سپاس براى خدایى است که مرا از امت محمد (صلی الله علیه و آله) قرار داد. سوم بگوید: حمد و سپاس براى خدایى است که رزق مرا به دست خود قرار داد و به دست مردم نداد. و چهارم بگوید: حمد و سپاس براى خدایى است که گناهان مرا پوشاند و مرا بین مردم رسوا نساخت».
ولى نباید این صفت پروردگار سبب غفلت ما از توبه شود، همان گونه که در کلمات قصار امیرمؤمنان (علیه السلام) (حکمت 30) آمده است که مى فرماید :
«الْحَذَرَ الْحَذَرَ فَوَاللَّهِ لَقَدْ سَتَرَ، حَتّى کَأَنَّهُ قَدْ غَفَرَ؛ (از مجازات الهى) برحذر باش! برحذر باش! به خدا سوگند آن قدر پرده پوشى کرده که گویى آمرزیده است».
2. ستار العیوب بودن بندگان خدا
آنچه در بالا آمد درباره ستاریت خداوند بود، ولى بندگان نیز باید از این وصف الهى بهره اى بگیرند و در ستر پوشاندن عیوب مردم کوشا باشند. در روایات اسلامى تأکیدهاى فراوانى بر این موضوع شده است، ازجمله در حدیثى از پیغمبر اکرم (صلی الله علیه و آله) مى خوانیم :
«مَنْ عَلِمَ مِنْ أخِیهِ سَیِّئَةً فَسَتَرَها، سَتَرَ اللَّهُ عَلَیْهِ یَوْمَ القِیامَةِ؛ کسى که از برادر مسلمانش کار خلافى بداند و آن را مستور دارد، خداوند گناهان او را روز قیامت مستور خواهد داشت (تا در عرصه محشر رسوا نشود)».(508 )