در حدیثى که در کتاب شریف کافى از امام باقر (علیه السلام) آمده است، مى خوانیم که در تورات تحریف نشده آمده است: موسى از خداوند چنین تقاضا کرد: «یَا رَبِّ أَقَرِیبٌ أَنْتَ مِنِّی فَأُنَاجِیَکَ أَمْ بَعِیدٌ فَأُنَادِیَکَ؛ خداوندا! تو نزدیک هستى که من با تو نجوا کنم یا دور هستى که تو را ندا کنم؟». خداوند متعال به او وحى کرد: «یَا مُوسَى أَنَا جَلِیسُ مَنْ ذَکَرَنِی؛ من همنشین کسى هستم که مرا یاد کند».(304)
گویا به کاربردن این واژه در دعاى فوق اشاره به این است که خداوندا! تو درخواست کسانى را که از تو دورند اجابت مى کنى، تا چه رسد به کسانى که نزدیک اند. ولى این واژه گاه به معناى مطلق صدا زدن مى آید، چه از دور باشد چه از نزدیک.
این دو جمله درواقع برگرفته از آیات قرآن مجید است؛ در یک جا مى فرماید : (قُلْ یا عِبادِىَ الَّذینَ أَسْرَفُوا عَلى أَنْفُسِهِمْ لا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ اِنَّ اللَّهَ یَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمیعاً اِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحیمُ)؛ «بگو: اى بندگان من ـ که بر خویشتن زیاده روى روا داشته اید ـ از رحمت خدا نومید مشوید. درحقیقت، خدا همه گناهان را مى آمرزد، که او خود آمرزنده مهربان است».(305)
و در جاى دیگر مى فرماید: (أَمَّنْ یُجیبُ الْمُضْطَرَّ اِذا دَعاهُ وَیَکْشِفُ السُّوءَ)؛ «یا [کیست] آن کس که درمانده را ـ چون وى را بخواند ـ اجابت مى کند، و گرفتارى را برطرف مى سازد؟».(306)
در پایان این دعا ما نیز با استفاده از کلام امام (علیه السلام) عرضه مى داریم: خداوندا! تو را به عظمت و رحمت و رحمانیتت سوگند مى دهیم که حسن عاقبت نصیب ما کنى و ما را با توبه مقبول از این جهان ببرى! آمین یا رب العالمین!
عرفان اسلامی 3
دعاى یازدهم: حسن عاقبت