معارف بوک

بانوى اسلام، فاطمه زهرا (علیها السلام) نیز در آن خطبه نورانى و پرمعنا هنگامى که به رها کردن دستورات پیغمبر (صلی الله علیه و آله) توسط برخى بعد از رحلت آن حضرت اشاره مى کند، مى فرماید: «فَتِلْکَ وَاللهِ النَّازِلَةُ الْکُبْرى، وَالْمُصِیبَةُ الْعُظْمى؛ به خدا سوگند این حادثه اى است عظیم، و مصیبتى است بزرگ».(198)
سومین چیزى که امام (علیه السلام) در این جا از آن به خدا پناه مى برد بدترین شقاوت هاست؛ عرضه مى دارد: «خداوندا! از بدترین شقاوت به تو پناه مى برم»؛ (وَأَشْقَى الشَّقَاءِ).
واژه «شقاء» مصدر و «شقاوت» به گفته ارباب لغت، مصدر و به گفته بعضى اسم مصدر است و در اصل به معناى بدبختى و تیره روزى است؛ گاهى به دشوارى و رنج و سختى نیز اطلاق مى شود و نقطه مقابل سعادت است.
قرآن مجید مى فرماید: (فَأَمَّا الَّذینَ شَقُوا فَفِی النَّارِ لَهُمْ فیها زَفیرٌ وَشَهیق... وَأَمَّا الَّذینَ سُعِدُوا فَفِى الْجَنَّةِ خالِدینَ فِیهَا مَا دامَتِ السَّماواتُ وَالْأَرْضُ اِلاَّ مَا شَاءَ رَبُّکَ)؛ «امّا کسانى که بدبخت شدند، در آتش اند و براى آنان در آن جا، ناله هاى دردناک و نعره هاى طولانى است... امّا کسانى که سعادتمند شدند، تا آسمان ها و زمین برپاست، جاودانه در بهشت خواهند ماند؛ مگر آنچه پروردگارت بخواهد».(199)
شقاوت در این آیه به معناى بدبختى و تیره روزى است.
قرآن خطاب به پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) مى فرماید: (مَا أَنْزَلْنا عَلَیْکَ الْقُرْآنَ لِتَشْقى)؛ «ما قرآن را بر تو نازل نکردیم که خود را سخت به زحمت بیفکنى!».(200 )
در این آیه به معناى رنج و زحمت و سختى است.
به هر حال، شقاوت اسباب و عواملى دارد که باید به شدت از آن ها پرهیز کرد،