معارف بوک

کرده و به آنچه تا این جا عرضه داشته است، اشاره مى کند و از خداوند تقاضاى محفوظ ماندن از شرّ شیطان در تمام اَشکالش را مى نماید.
نخست عرضه مى دارد: «خداوندا! بر محمد خاتم پیغمبران و سیّد رسولان و بر اهل بیت طیّب و طاهرش درود فرست»؛ (اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ خَاتَمِ النَّبِیِّینَ وَسَیِّدِ الْمُرْسَلِینَ وَعَلَى أَهْلِ بَیْتِهِ الطَّیِّبِینَ الطَّاهِرِینَ).
این صلوات به دلیل پایانى بودن، جامع تر از صلوات هایى است که تا پیش از این عرضه داشت، زیرا پیامبر (صلی الله علیه و آله) را با دو صفت و اهل بیت (علیهم السلام) را با دو صفت دیگر توصیف مى کند: پیامبر (صلی الله علیه و آله) را به خاتم انبیا و بزرگ رسولان بودن و اهل بیت (علیهم السلام) را به طیّب و طاهر، و پاک و پاکیزه بودن.
«خاتم» آن گونه که ارباب لغت گفته اند، به معناى چیزى است که به وسیله آن نامه یا برنامه مهمى پایان مى یابد و اگر به انگشتر یا مهرى که اوراق را با آن امضا مى کنند اطلاق شده به همین دلیل است که همه این ها به ختم و پایان که ریشه اصلى آن است بازمى گردد.
آنچه در قرآن مجید درباره پیغمبر اکرم (صلی الله علیه و آله) در آیه 40 سوره احزاب آمده است نیز به همین معناست: (مَّا کَانَ مُحَمَّدٌ أَبا أَحَدٍ مِنْ رِّجالِکُمْ وَلکِنْ رَّسُولَ اللَّهِ وَخاتَمَ النَّبِیِّینَ وَکانَ اللَّهُ بِکُلِّ شَىْءٍ عَلیماً)؛ «محمد پدر هیچ یک از مردان شما نبوده است؛ ولى رسول خدا و ختم کننده و آخرین پیامبران است؛ و خداوند به همه چیز داناست».(559)
«سیّد» به کسى گفته مى شود که سرپرست گروهى است و داراى فضیلت و برترى است، بنابراین به شریف قوم «سیّد» گفته مى شود.