معارف بوک

آسان ساختن و روا داشتن و مجاز شمردن به کار رفته است، بنابراین در کلام امام (علیه السلام) به همین معناى اخیر است، یعنى روا مدار و اجازه مده که دشمن به من ستم کند.
امام (علیه السلام) در این چهار جمله نخست نفرین دیگرى به دشمنش مى کند و از خدا مى خواهد که او را از ظلم و ستمش بازدارد، سپس براى خود دعا مى کند که قوت و قدرت پیدا کند تا بتواند درمقابل دشمن قد علم کند و او را به عقب براند، و در سومین و چهارمین جمله از خدا مى خواهد که هرگز گرفتار اعمالى مانند او نشود و به خلق خدا ستم روا ندارد و مصداق کسى نباشد که دیگران را نهى از منکر مى کند و خود گرفتار همان منکر است، آن گونه که قرآن مجید مى گوید: (أَ تَأْمُرُونَ النَّاسَ بِالْبِرِّ وَتَنْسَوْنَ أَنْفُسَکُمْ)؛ «آیا مردم را به نیکى (و ایمان به پیامبرى که صفات او در تورات آمده) دعوت مى کنید، امّا خودتان را فراموش مى نمایید».
بنابراین امام (علیه السلام) با یک چشم به ظالم مى نگرد و از خدا دفع شرّ او را مى خواهد و با چشم دیگر به خویشتن نگاه مى کند و از خدا مى خواهد که گرفتار کارهایى مانند اعمال او نشود.