معارف بوک

قَبْلِنَا رَبَّنَا وَلاَ تُحَمِّلْنَا ما لاَ طاقَةَ لَنَا بِهِ وَاعْفُ عَنَّا وَاغْفِرْ لَنَا وَارْحَمْنَا أَنْتَ مَوْلانَا فَانْصُرْنَا عَلَى الْقَوْمِ الْکافِرِینَ)؛ «پروردگارا! اگر ما فراموش یا خطا کردیم، ما را مؤاخذه مکن! پروردگارا! تکلیف سنگینى بر ما قرار مده، آن چنان که به خاطر گناه و طغیان، بر کسانى که پیش از ما بودند، قرار دادى! پروردگارا! آنچه طاقت تحمّل آن را نداریم، بر ما مقرّر مدار و ما را عفو کن و بیامرز و مورد رحمت خود قرار ده! تو مولا و سرپرست مایى، پس ما را بر جمعیّت کافران، پیروز گردان!».(212 )
(رَبَّنَا أَفْرِغْ عَلَیْنا صَبْراً وَثَبِّتْ أَقْدَامَنَا وَانْصُرْنا عَلَى الْقَوْمِ الْکافِرِینَ)؛ «پروردگارا! شکیبایى و استقامت را بر ما فرو ریز و قدم هاى ما را ثابت بدار و ما را بر جمعیّت کافران، پیروز گردان!».(213 )
چهارم: قابل توجه این که امام (علیه السلام) در آغاز از جمله «اعوذ» شروع مى کند و در آخر نیز با «اعذنى» پایان مى دهد که هر دو صیغه متکلم مفرد است، ولى در بین دعا پنج بار از جمله «نعوذ» که جمع است استفاده مى فرماید، اما درمجموع از همه این ها اراده جمع شده، زیرا در آخر دعا مؤمنین و مؤمنات را نیز به صورت جمعى دعا فرموده و در بخش اول نیز چند مورد صیغه جمع به کار برده است و همه این ها دلالت دارد که انسان باید در دعاهایش دیگران را هم شریک کند، چرا که دعاى عمومى به استجابت نزدیک تر است.
در حدیثى از رسول خدا (صلی الله علیه و آله) مى خوانیم: «مَا مِنْ مُؤْمِنٍ أَوْ مُؤْمِنَةٍ مَضَى مِنْ أَوَّلِ الدَّهْرِ أَوْ هُوَ آتٍ اِلَى یَوْمِ الْقِیَامَةِ اِلاَّ وَهُمْ شُفَعَاءُ لِمَنْ یَقُولُ فِی دُعَائِهِ: اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِلْمُؤْمِنِینَ وَالْمُؤْمِنَاتِ؛ تمام مردان یا زنان با ایمانى که از امروز تا روز قیامت خواهند بود، براى کسى شفاعت مى کنند که در دعایش بگوید: اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِلْمُؤْمِنِینَ وَالْمُؤْمِنَاتِ».(214)