چنانكه در موارد ديگر نيز قرآن مى فرمايد: «وَ الَّذِينَ آمَنُوا مَعَهُ»* «1»
سوره الشعراء، آيه 119 - 122
فَأَنْجَيْناهُ وَ مَنْ مَعَهُ فِي الْفُلْكِ الْمَشْحُونِ «119» ثُمَّ أَغْرَقْنا بَعْدُ الْباقِينَ «120» إِنَّ فِي ذلِكَ لَآيَةً وَ ما كانَ أَكْثَرُهُمْ مُؤْمِنِينَ «121»
پس ما نوح و هر كس از مؤمنان را كه در آن كشتىِ گران بار، با او بود نجات داديم. سپس باقيماندگان را غرق كرديم. البتّه در اين (ماجرا) نشانه ى بزرگى است، ولى اكثر مردم ايمان آورنده نيستند.
وَ إِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ «122»
و قطعاً پروردگارت همان صاحب عزّت و مهربان است.
نكته ها:
مراد از گران بار بودن كشتى «الْفُلْكِ الْمَشْحُونِ»، اين است كه آنچه مورد نياز بود، حضرت نوح در كشتى قرار داده بود. امام باقر عليه السلام فرمود: «الْفُلْكِ الْمَشْحُونِ» كشتى مجهّزِ آماده حركت است. وحضرت على عليه السلام فرمود: در آن كشتى، نود جايگاه براى چهارپايان ساخته بود. «2»
پيام ها:
1- دعاى انبيا و مظلومين مستجاب است. «فَأَنْجَيْناهُ»
2- مؤمنين در پرتو انبيا بيمه هستند. «فَأَنْجَيْناهُ وَ مَنْ مَعَهُ»
3- جدايى از انبيا سبب هلاكت است. «ثُمَّ أَغْرَقْنا بَعْدُ الْباقِينَ»
4- داستان نجات نوح و يارانش و غرق كفّارو مخالفان، نمودى از سنّت خداوند در يارى حقّ و سركوبى باطل است. «إِنَّ فِي ذلِكَ لَآيَةً»
5- اگر به كفّار مهلتى مى دهد، به خاطر رحمت است نه ناتوانى. «الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ»