سوءظن را به عنوان « غیبت با قلب » عنوان نموده اند.
این بود قسمى از زیانهاى فردى سوءظن و بدبینى.
طرق مبارزه با سوءظن
در این بحث قبل از هرچیز اشکالى وجود دارد که باید به حل آن بپردازیم، و آن اینکه:
موضوع « سوء ظن » غالباً یک امر اختیارى نیست که بتوان از آن خوددارى کرد بلکه در بیشتر اوقات بر اثر مشاهده یک منظره، یا شنیدن یک سخن، یا خطور یک خاطره به ذهن ( با سوابق خاص ذهنى درباره شخص مورد نظر ) گمان بدى بدون اختیار، به فکر انسان راه مى یابد، با این حال چگونه ممکن است این موضوع حرام و ممنوع باشد ؟
روایت معروف:
« ثَلاثٌ لا یَسْلُمُ مِنْها اَحَدٌ: اَلطِّیَرَةُ وَالْحَسَدُ وَالظَّنُّ »(97)
سه چیز است که هیچ کس از آنها سالم نمى ماند: تفأل بد، حسد و بدگمانى.
نیز شاهد این معنى است.
محققان براى حل این اشکال طرق مختلفى را پیموده اند:
1 ـ بعضى معتقدند گمان بد بخودى خود ممنوع نیست; شاهد این مدعى را حدیث نبوى معروف مى دانند که مى فرماید: