« رهبانیّت » نموده است محکوم مى کند، حدیث معروف « لا رَهْبانِیَّةَ فِی الاِْسْلامِ » را در بسیارى از کتب حدیث نقل کرده اند، و « رُهْبانِیَّة » ( بضم راء ) و « رَهْبانِیَّة » ( بفتح راء ) منسوب به « رُهبان » و « رَهبان » هر دو یک معنى دارد، در اصل لغت از ماده « رهب » به معنى خوف، وحشت و ترس گرفته شده و در عرف به کسانى گفته مى شود که « انقطاع و انفراد از مردم پیدا مى کنند بخاطر عبادت و ترس از خدا ».
سرچشمه تاریخى
این عمل از قدیم در میان هندوها رایج بوده و سپس در میان مسیحیان رایج گردید. بعضى معتقدند سرچشمه رواج آن در میان پیروان مسیح یا یهود شکستهاى پى درپى بود که از یکى از سلاطین جبّار و دیکتاتور وقت خوردند و به دنبال آن تصمیم گرفتند پراکنده شوند و در بیابانها به عبادت بپردارند تا پیامبر موعود آشکار گردد و آنها را از ذلت و پراکندگى برهاند(116).
سرچشمه روانى
اصولا عکس العمل روانى افراد و اقوام گوناگون در برابر شکستها و ناکامیها مختلف است، بعضى تمایل به انزوا و درون گرایى پیدا مى کنند و بکلى مسیر افکار اجتماعى خود را برهم مى زنند، ولى بعضى دیگر که عده آنها کمتر از دسته اول است خشونت و صلابت و عمق بیشترى پیدا