متجاهر به فسق کیست و چرا غیبت او جایز است ؟
در اینجا چند موضوع باقى مى ماند که باید شرح دهیم:
الف ـ آیا استثناى متجاهر از قبیل خروج موضوعى است ( یعنى کسى که تظاهر به عمل خلافى مى کند طبعاً از ذکر آن در دنبال سر او ناراحت نمى گردد، بعلاوه آن موضوع یک امر مخفى و پنهانى نیست که مشمول عنوان غیبت شود ) یا اینکه غیبت متجاهر از انواع غیبت است و به اصطلاح بعنوان « تخصیص » خارج شده است.
ب ـ آیا جواز غیبت متجاهر، مخصوص گناهانى است که آشکار انجام مى دهد یا در تمام موارد جایز است ؟
ج ـ اگر کسى در محلى متجاهر باشد و در مکان دیگرى غیر متجاهر و مستور، آیا غیبت او در محل دوم نیز جایز است یا نه ؟
د ـ آیا در جواز غیبت متجاهر، وجود شرایط امر به معروف و نهى از منکر لازم است ؟
پاسخ تمام این سؤالات وابسته به فهم نکته اصلى و دلیل استثناى این موضوع از تحریم غیبت است.
آنچه از احادیث فوق برمى آید این است که فرد متجاهر اصولا احترام ندارد (همان احترامى که وجود آن مانع از جواز غیبت است).
بعبارت دیگر این گونه افراد ( و افراد ستمگر و بدعت گزار ) از نظر « شخصیت اجتماعى » محترم نیستند و هتک حیثیت آنها ممنوع نمى باشد و به همین دلیل ترک غیبت و حفظ آبروى آنها لازم نیست.