اگر ما از احادیث فوق چنین استفاده کنیم ـ همانطور که تعبیر لا غِیبَةَ لَهُ و لا حُرْمَةَ لَهُ و امثال آن گواهى مى دهد ـ پاسخ سؤالات فوق روشن مى گردد و نیازى به توضیح زیاد پیدا نمى کند، زیرا اصولا ادله عقلى و نقلى حرام بودن غیبت شامل چنین کسى نخواهد بود.
ولى باید توجه داشت که ظاهراً منظور از متجاهر، هر کسى است که بکلى پرده حیا را دریده و در برابر گناهان جسور و بى باک است، مى باشد و شامل تمام افرادى که به علتى دست به یک گناه علنى مى زنند نمى شود، بنابراین در مورد این اشخاص تنها در موردى که متجاهرند مى توان غیبت کرد.