مى باشد، نبوده است.
طبق مدارک قطعى، عده اى از حواریون و شاگردان مسیح ازدواج کردند و با مردم مخالطت و معاشرت داشتند.
بنابراین ممکن است مراد از رهبانیت مشروع همان معنى لغوى و ترس از خدا آمیخته با یک نوع زهد و بى اعتنایى به زرق و برق دنیا و سادگى در عین زندگى در میان اجتماع بوده باشد، آن طور که خود حضرت مسیح (علیه السلام)و شاگردان او داشتند.
اما جمله « فَما رَعَوْها حَقَّ رِعایَتِها; ولى حق آن را رعایت نکردند » تاب دو معنى دارد:
نخست اینکه: آنها حدود آن رهبانیت مشروع را رعایت ننموده و مقررات آن را مسخ نمودند و در آن بدعتها گذاشتند و بصورت دیرنشینى و ترک زندگى عادى دنیا و ترک ازدواج مطلق درآوردند.
دیگر اینکه همان رهبانیت ساختگى و ابداعى را نیز رعایت ننمودند و چنانکه بعداً هم اشاره مى شود به جاى پرهیزگارى و عفاف و بى اعتنایى به دنیا عده اى از آنها مرتکب اعمال خلاف عفت در دیرها شدند و طریق دنیاپرستى را پیش گرفته بساط خوشگذرانى و عیش و میگسارى را در بعضى از آن مراکز که به نام رهبانیت تأسیس یافته بود به راه انداختند.
رهبانیت در میان مسیحیان
تواریخ موجود مسیحیت نشان مى دهد که رهبانیت بصورت فعلى در قرون اول مسیحیت وجود نداشته و پیدایش آن را بعد از قرن سوم میلادى