مى کرده اند که رهبانیت به هر معنى و در هر زمان و مکانى باید ممنوع باشد، لذا در آیه مزبور قائل به حذف و تقدیر شده و آن را طور دیگرى معنى کرده اند.
مثلا بعضى جمله « ما کَتَبْنا » ى دیگرى بعد از « عَلَیْهِمْ » تقدیر گرفته و معنى آیه را به این صورت تفسیر کرده اند: « وَرَهْبانِیَّةً ابْتَدَعُوها ما کَتَبْنا عَلَیْهِمْ / ما کَتَبْنا / اِلاَّ ابْتِغاءَ رِضْوانِ اللهِ » یعنى: ما رهبانیت را براى آنها مقرّر نداشتیم، ما تنها تحصیل رضایت خداوند را بر آنها مقرّر داشتیم !
بعضى دیگر جمله « اِنَّهُمُ ابْتَدَعُوها » را بعد از « اِلاّ » در تقدیر گرفته اند و حاصل آیه چنین شده است: ما رهبانیت را براى آنها مقرر نداشتیم بلکه آنها خودشان به گمان تحصیل رضایت خداوند آن را اختراع نمودند.
بدیهى است این معانى خلاف ظاهر آیه شریفه است و با استثناى مذکور در آیه که استثنا از « ما کَتَبْناها عَلَیْهِم » است نمى سازد زیرا ظاهر استثناء از نفى، اثبات است، و این مى رساند که یک نوع رهبانیت براى آنها مقرر شده بوده است.
پاره اى از روایات وارده در تفسیر آیه که آن را به « صَلوةِ لَیْل » ( نماز شب ) تفسیر نموده نیز این حقیقت را تأیید مى کند ( در تفسیر برهان ذیل آیه شریفه دو روایت به این مضمون نقل شده است ).
اکنون باید دید منظور از این رهبانیت مشروع چه بوده است.
مسلماً در آیین اصلى مسیح (علیه السلام) طبق مدارک تاریخى و دینى ( حتى خود اناجیل ) ترک ازدواج بطور مطلق و انزواى اجتماعى و جدایى از اجتماع و سکونت در « دیرها » و « صومعه ها » که از مراسم رهبانیت امروز