عکس این مطلب نیز صادق است، یعنى افراد راستگو غالباً زود باور هستند چون خودشان اهل صدق و راستى مى باشند و هر سخنى را مى شنوند به طبع اولى خود باور مى کنند و به اصطلاح « اُذُن » هستند مگر اینکه به آنها تذکر داده شود.
افراد دروغگو بدبینى و سوء ظن خاصى نسبت به همه کس و همه چیز دارند، همه چیز را قلابى، نادرست، یا لا اقل مشکوک مى پندارند، چنین افرادى چگونه ممکن است ایمان محکم و خالى از هرگونه شک و تردید به آن همه گفته هاى انبیاء پیدا کنند، لذا در تاریخ مى بینیم که افراد منافق و منحرف و کذّاب غالباً به پیغمبران خدا نسبت دروغگویى مى دادند.
موضوع مقایسه به خود یکى از حالات روانى انسان است که مى تواند کلید حل بسیارى از مشکلات گردد، بسیار دیده شده که افراد جانى یا دزد و خائن با حرکات غیر عادى خود دیگران را با خبر مى سازند. چون خودشان از وضع خود باخبرند درباره دیگران نیز چنین فکر مى کنند و لذا مى کوشند خود را مخفى نمایند و با همین حرکات غیر عادى نظر دیگران را به خود جلب مى نمایند.
دروغ، انسان را لا ابالى بار مى آورد
شخص دروغگو تصور مى کند اگر وظایف مختلف خود را انجام ندهد مى تواند با اعذار دروغى، تخلف خود را توجیه نماید، براى چنین کسى پایبند نبودن به عهد و پیمان، عدم رعایت وقت، عدم انجام تکالیف محول شده و امثال اینها آسان است، زیرا با یک سلسله عذرهاى ساختگى