امام صادق (علیه السلام) مى فرماید:
« اِذا صَدَقَ الْعَبْدُ قالَ اللهُ: صَدَقَ و بَرَّ، وَاِذا کَذِبَ قالَ اللهُ کَذَبَ وَفَجَرَ »(51)
هنگامى که بنده خدا راست بگوید، خداوند مى گوید: او راست گفت و کار نیک کرد; و هنگامى که دروغ بگوید، مى فرماید: دروغ گفت و کار زشت انجام داد !
امام عسکرى (علیه السلام) مى فرماید:
« جُعِلَتِ الْخَبائِثُ کُلُّها فِی بَیْت وَجُعِلَ مِفْتاحُها اَلْکَذِبُ »(52)
تمام پلیدیها در اطاقى قرار داده شده و کلید آن دروغ است.
از این حدیث به خوبى برمى آید که دروغ کلید تمام پلیدیها و زشتیهاست.
اکنون تأثیر راستگویى و دروغ را در اعمال انسان بررسى کنیم:
1 ـ دروغ سرچشمه نفاق است، زیرا صدق هماهنگى زبان و دل و دروغ ناهماهنگى این دو است، و از اینجا تفاوت میان ظاهر و باطن انسان شروع مى شود و دروغگو تدریجاً بسوى نفاق کامل پیش مى رود.
قرآن مجید به این حقیقت اشاره کرده، مى فرماید:
( فَاَعْقَبَهُمْ نِفاقاً فِی قُلُوبِهِمْ اِلى یَوْمِ یَلْقَوْنَهُ بِما اَخْلَفُوا اللهَ ما وَعَدُوهُ وَ بِما کانُوا یَکْذِبُونَ )(53)