صفحه ٥٦

   این آیه دلالت دارد که موهبت فرزندانى که پیامبر باشند به ابراهیم هنگام عزلت و کناره گیرى بوده است.

2 ـ ( وَ اِذِ اعْتَزَلْتُمُوهُمْ وَما یَعْبُدُونَ اِلاَّاللهَ فَأْوُوا اِلَى الْکَهْفِ یَنْشُرْ لَکُمْ رَبُّکُمْ مِنْ رَحْمَتِهِ )(26)
و ( به آنها گفتیم: ) هنگامى که از آنان و آنچه جز خدا مى پرستند کناره گیرى کردید، به غار پناه برید، که پروردگارتان ( سایه ) رحمتش را بر شما مى گستراند.

   این آیه نیز دلالت دارد که اصحاب کهف پس از انزوا و گوشه گیرى از اجتماع، مشمول لطف الهى شدند.

3 ـ « قِیلَ لِرَسُولِ اللهِ (صلى الله علیه وآله وسلم): اَیُّ النّاسِ اَفْضَلُ ؟ قالَ: مُؤْمِنٌ مُجاهِدٌ بِنَفْسِهِ وَفِی سَبِیلِ اللهِ تَعالى. قِیلَ: ثُمَّ مَنْ ؟ قالَ: رَجُلٌ مُعْتَزِلٌ فِی شِعْب مِنَ الشِّعابِ یَعْبُدُ رَبَّهُ وَیَدَعُ النّاسَ فِی شَرِّهِ »(27)
به رسول خدا (صلى الله علیه وآله وسلم) عرض کردند: چه کسى از همه مردم بالاتر است ؟ فرمود: فرد باایمانى که با مال و جان خود در راه خدا جهاد مى کند. پرسیدند: پس از او چه کسى افضل است ؟ فرمود: کسى که در درّه کوهى از مردم کناره گیرى کرده خدا را پرستش مى کند و مردم از شرّ او درامانند !.

   این روایت نیز مقام انزوا و عزلت را بعد از مقام جهاد قرار داده و ستوده است.