رذایل اخلاقی
278. حسادت(1869)
تلاش براى بدست آوردن كمالات غبطه و ارزش است، ولى تلاش براى نابود كردن كمالات دیگران حسادت است. حسادت نشانه كم ظرفیّتى و تنگ نظرى است. اولین قتلى كه در زمین واقع شد به خاطر حسادت میان فرزندان آدم بود و اولین گناهى كه در آسمان واقع شد، حسادت ابلیس به آدم بود. در حدیث مى خوانیم: حسادت ایمان را مى خورد آن گونه كه آتش هیزم را.(1870)
آنچه بر سر اهل بیت پیامبرعلیهم السلام آمد كه آنان را كنار زدند، ناشى از حسادت بود و قرآن در آیه 54 سوره نساء مى فرماید: چرا به خاطر الطاف و تفضّل خداوند، بر افراد لایق حسادت مى ورزند، مگر نمى دانند ما به آل ابراهیم كتاب و حكمت و ملك عظیم دادیم.
حسادت در میان تمام شرور، برجسته ترین شرّ است. زیرا حسود نقشه ها مى كشد و حیله ها مى كند و مرتكب انواع شرور مى شود تا به هدف برسد.
حضرت على علیه السلام مى فرماید: «الحسد داء عیاء لایزال الا بهلك الحاسد او بموت المحسود»(1871) حسادت مرض خطرناكى است كه جز با مرگ محسود یا هلاكت حسود از بین نمى رود.
حسود در واقع به خدا اعتراض دارد و در برابر اراده و حكمت او جهت مى گیرد كه چرا به او عطا كرده و به من نداده است.
حسود هرگز خیرخواهى و نصیحت نمى كند و به خاطر خوى حسادت، از خیر خودش به دیگران جلوگیرى مى كند.
قرآن، ریشه بسیارى از گناهان را «بغیاً» به معناى حسادت دانسته است و امام صادق علیه السلام