علمى - اعتقادى
408. حكمت، معرفت، طاعت(2725)
حكمت، بینشى است كه در سایه ى معرفت الهى پدید آید و بر اساس فكر در اسرار هستى و رسیدن به حقّ، نور و تقوا مى توان به آن دست یافت.
امام باقرعلیه السلام فرمودند: حكمت، همان فهم، معرفت و شناخت عمیق است، شناختى كه انسان را به بندگى خدا و رهبر آسمانى وا دارد و از گناهان بزرگ دور سازد. امام صادق علیه السلام فرمودند: رأس حكمت، طاعت خداوند است.(2726)
راغب در معناى این واژه مى گوید: حكمت، رسیدن به حقّ به واسطه علم وعقل است.(2727)
پیامبر صلى الله علیه وآله فرمودند: من سراى حكمت هستم و علىّ درگاه آن، هركس طالب حكمت است باید از این راه وارد شود. «انا دار الحكمة و علىّ بابها فمن اراد الحكمة فلیأت الباب»(2728) در روایات متعدّد، اهل بیت علیهم السلام دروازه و كلید حكمت معرّفى شده اند.(2729)
409. ارزش حكمت
یكى از وظایف انبیا، آموزش كتاب و حكمت است. «و يُعَلِّمُهُمُ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ»(2730)
حكمت، همتاى كتاب آسمانى است، و به هركس حكمت عطا شود، خیر كثیر داده شده است. «يُؤْتِي الْحِكْمَةَ مَن يَشَاءُ ۚ وَمَن يُؤْتَ الْحِكْمَةَ فَقَدْ أُوتِيَ خَيْرًا كَثِيرًا»(2731)
به گفته ى روایات؛ حكمت، همچون نورى است كه در جان قرار مى گیرد و آثار آن در گفتار و رفتار انسان پیدا مى شود.(2732)