صفحه ٢٢

آرى، توحید و بندگى خالص خداوند، قلعه ى محكمى است كه انسان را از هدر رفتن، به هركس دل بستن، دور هركس چرخیدن، به هركس امید داشتن، تملّق و ستایش از هركس و ترسیدن از هركس، حفظ مى كند. در حدیث مى خوانیم: «كلمة لااله الاّاللّه حِصنى فمن دَخل حِصنى أمِنَ من عذابى»(61)، توحید قلعه و دژ محكمى است كه هركس در آن وارد شود، از عذاب خداوند در امان خواهد بود.

 3. اختلاف و تفرقه:
در جامعه ى توحیدى، محور همه چیز خداوند است، رهبر، قانون و راه را خدا تعیین مى كند و همه دور همان محور مى چرخند، ولى در جامعه ى شرك آلود، به جاى خداى واحد، طاغوت ها، سلیقه ها و راه هاى متعدّد وجود دارد و مردم را دچار اختلاف و تفرقه مى نماید. قرآن مى فرماید: «وَلَا تَكُونُوا مِنَ الْمُشْرِكِينَ * مِنَ الَّذِينَ فَرَّقُوا دِينَهُمْ»(62) از مشركان نباشید، از كسانى كه (به خاطر سلیقه هاى شخصى و نظریّات از پیش ساخته)، عامل تفرقه مى شوند.

 4. خوارى و ذلّت در قیامت:
قرآن مى فرماید: «وَلَا تَجْعَلْ مَعَ اللَّهِ إِلَٰهًا آخَرَ فَتُلْقَىٰ فِي جَهَنَّمَ مَلُومًا مَّدْحُورًا »(63) با خداى واحد، معبود دیگرى قرار ندهید كه با ملامت به دوزخ پرتاب خواهید شد.
 
 10. مبارزه با شرك
 اوّلین پیام و هدف تمام انبیا، مبارزه با شرك و دعوت به بندگى خالصانه خداوند است. «وَلَقَدْ بَعَثْنَا فِي كُلِّ أُمَّةٍ رَّسُولًا أَنِ اعْبُدُوا اللَّهَ وَاجْتَنِبُوا الطَّاغُوتَ »(64)
 تمام گناهان، مورد عفو قرار مى گیرد، جز شرك. «إِنَّ اللَّهَ لَا يَغْفِرُ أَن يُشْرَكَ بِهِ وَيَغْفِرُ مَا دُونَ ذَٰلِكَ »(65) انبیا مأمور بودند با صراحت كامل از انواع شرك ها برائت جویند.(66) شریك قرار دادن