* آنان كه در دنیا مى گفتند: « سَوَاءٌ عَلَيْنَا أَوَعَظْتَ أَمْ لَمْ تَكُن مِّنَ الْوَاعِظِينَ »(1332) براى ما تفاوت نمى كند كه ما را انذار كنى یا نكنى، (بیهوده خود را خسته نكن) در قیامت مى گویند: «سَوَاءٌ عَلَيْنَا أَجَزِعْنَا أَمْ صَبَرْنَا »(1333) چه بى تابى كنیم و چه شكیبایى، تفاوتى براى ما ندارد.
* «وَمَن كَانَ فِي هَٰذِهِ أَعْمَىٰ فَهُوَ فِي الْآخِرَةِ أَعْمَىٰ »(1334) آنها كه در این جهان (از دیدن چهره حقّ) نابینا بودند، در آنجا نیز نابینا هستند.
* «فَاذْكُرُونِي أَذْكُرْكُمْ »(1335) به یاد من باشید تا به یاد شما باشم.
* اگر خداوند به ما دستور مى دهد: «صَلُّوا عَلَيْهِ وَسَلِّمُوا تَسْلِيمًا »(1336) بر پیامبر درود فرستید و سلام گویید وتسلیم فرمانش باشید، در مقابل به پیامبر دستور مى دهد: «وَصَلِّ عَلَيْهِمْ »(1337) به آنها كه زكات مى پردازند درود بفرست.
192. وظایف دانشمندان(1338)
دانشمندان یهود، قبل از بعثت پیامبر اسلام صلى الله علیه وآله، مردم را به ایمان آوردن به آن حضرت دعوت مى كردند و بشارت ظهور حضرت را مى دادند؛ امّا پس از بعثت، خودشان ایمان نیاوردند و حتّى بعضى از آنان به بستگان خود كه اسلام آورده بودند، توصیه مى كردند كه مسلمان بمانند؛ ولى خودشان اسلام نمى آوردند.(1339)
در روایات آمده است: دانشمندى كه دیگران را به بهشت دعوت كند، ولى خودش اهل جهنّم باشد، بزرگ ترین وسخت ترین حسرت ها را خواهد كشید.(1340)
در این آیه قرآن مى فرماید: حقّ تلاوت و دعوت دیگران، عمل خود انسان است. در روایات نیز به این اصل اشاره شده است؛ از جمله:
امام صادق علیه السلام فرمود: «كونوا دعاة النّاس باعمالكم و لاتكونوا دعاةً بالسنتكم»(1341) با اعمال خودتان مردم را دعوت كنید، نه تنها با گفتار. از حضرت على علیه السلام نقل شده است كه فرمود: