الصَّلَاةَ وَأْمُرْ بِالْمَعْرُوفِ...»
* امر به معروف، نشانه ى عشق به مكتب، عشق به مردم، علاقه به سلامتى جامعه و نشانه ى آزادى بیان، غیرت دینى، ارتباط دوستانه بین مردم و نشانه ى فطرت بیدار و نظارت عمومى و حضور در صحنه است.
* امر به معروف و نهى از منكر، سبب تشویق نیكوكاران، آگاه كردن افراد جاهل، هشدار براى جلوگیرى از خلاف و ایجاد نوعى انضباط اجتماعى است. قرآن مى فرماید: شما مسلمانان بهترین امّت هستید، زیرا امر به معروف و نهى از منكر مى كنید.(1297)
* حضرت على علیه السلام مى فرماید: امر به معروف و نهى از منكر، مصلحت عامّه است.(1298) چنانكه در حدیث دیگر مى خوانیم: كسى كه جلوى منكر را نگیرد، مانند كسى است كه مجروحى را در جاده رها كند تا بمیرد.(1299)
* پیامبرانى همچون حضرت داود و حضرت عیسى علیهما السلام به كسانى كه نهى از منكر نمى كنند، لعنت فرستاده اند.(1300)
* قیام امام حسین علیه السلام براى امر به معروف و نهى از منكر بود. «انما خرجتُ لطلب الاصلاح فى امّة جدّى ارید ان آمر بالمعروف و انهى عن المنكر»(1301)
* در حدیث مى خوانیم: به واسطه ى امر به معروف و نهى از منكر، تمام واجبات به پا داشته مى شود.(1302)
* قرآن مى فرماید: اگر در مجلسى به آیات الهى توهین مى شود، جلسه را به عنوان اعتراض ترك كنید تا مسیر بحث عوض شود.(1303)
* انسان باید هم در دل از انجام گناه ناراحت باشد، هم با زبان، آن را نهى كند و هم با اِعمال قدرت و قانون، مانع انجام آن شود.
* اگر كسى را به كار خوبى دعوت كردیم، در پاداش كارهاى خوب او نیز شریك هستیم، ولى