گرمى آتش از آفتاب است!
درست است که مى گویند گرمى آتش از خود اوست، و از یک نظر هم صحیح است، زیرا هر کجا آتشى هست گرم و سوزان است و اگر سوزندگى و حرارت از آتش گرفته شود، دیگر آتش نیست و به اصطلاح این کیفیت از خواص ذاتى آتش محسوب مى شود.
ولى از سوى دیگر اگر درست بنگریم این گرمى یک روز در دل خورشید بود که وسیله تابش آفتاب به زمین انتقال یافت و در دل چوب درخت به طرز مرموزى جاى گرفت، و گذشت ماهها و سالها و نزول صدها برف و باران بر درخت نتوانست آن را خاموش کند.
و به عبارت ساده تر: اگر چوب کبریت شعله اى براى آتش زدن بیرون مى فرستد و یا در حریق مُدهشى در یک جنگل یا یک انبار چوب عظیم، انرژیهاى حرارتى فوق العاده اى پخش مى گردد، همه ذخایرى است که در طى دهها یا صدها یا هزاران سال آرام آرام از نور آفتاب گرفته شده، و چون یک مرتبه آن را بیرون مى دهند با چنان صحنه اى روبه رو مى شویم. خواهید گفت چطور؟...
قانونى در علم شیمى داریم که توضیح آن اساس بحث فوق را روشن مى سازد و آن اینکه:
هر «ترکیب» و «تجزیه شیمیایى» از دو صورت بیرون نیست یا یک انرژى مى گیرد یا آزاد مى کند.
مثلا هنگامى که مى خواهیم چند قطره آب به دست آوریم مقدارى «اکسیژن» و «ئیدروژن» را در شیشه محکم و خشکى مى کنیم، اما مى بینیم