گشايش از طرف خدا بودن، نوعى عبادت است و هر كس به رزقِ كم راضى شد، خداوند نيز به عمل كم او راضى مى شود. «1»
چون چنين انسانى چشم قلبش راحت تر به سوى خدا باز مى شود. عمده آن است كه انسان بفهمد، اوّلًا: آنچه نياز حقيقى خلقت اوست حتماً برايش تقدير كرده اند و به او خواهد رسيد. ثانياً: در تنگ دستى ها منتظر فرج و گشايش الهى باشد و بداند خداوند او را فراموش نكرده است. ثالثاً: بداند اگر برايش رزق كمى را تقدير كرده اند و از آن راضى شود، خداوند هم عمل كم را از او مى پذيرد و از او راضى مى شود. و رضايت الهى بالاترين چيزى است كه انسان بدان مفتخر خواهد شد. وقتى انسان از اين نوع معارف غفلت كرد به گفته يك نويسنده آمريكايى: هر روز براى خود معضلى ساختيم و براى رفع آن، معضلى ديگر ساختيم و تمام زندگى مان شده است معضل، آن هم معضلاتى كه تمام زندگى ما را دارد مى ربايد.
تقديرهاى متفاوت، زمينه هاى امتحان
امام الموحدين (ع) مى فرمايند: «وَ قدَّرَ الْارْزاقَ فَكَثَّرَها وَ قَلَّلَها وَ قَسَّمَها عَلَي الضِّيْقِ وَ السَّعَةِ فَعَدَلَ فيها لِيَبْتَلِيَ مَنْ ارادَ بِمَيْسُورِها وَ مَعْسُورِها. وَ لِيَخْتَبِرَ بِذلِكَ الشُّكْرَ وَ الصَّبْرَ مِنْ غَنِيِّها وَ فَقيرِها. ثُمَّ قَرَنَ بِسَعْتِها عَقَابيلَ فاقَتِها، وَ بِسَلامَتِها طَوارِقَ آفاتِها، وَ بِفُرَجِ افراحِها غُصَصَ أَتْراحِها، وَ