نمى رسيم و لذا بايد رزق ما را از قبل تأمين كرده باشد تا ما دغدغه رزق نداشته باشيم و به همين جهت اولياء دين دائماً ما را متذكر اين نكته مى كنند كه؛ با حرصِ بيشتر، رزق بيشتر نصيب شما نمى شود، ولى فرصت بندگى خود را از بين مى بريد. پيامبر خدا (ص) مى فرمايند: «... انَّ الرِّزْقَ لا يَجُرُّهُ حِرْصُ حَريصٍ وَ لا يَصْرِفُهُ كِراهَةُ كارِهٍ» «1» يعنى؛ رزق را حرصِ حريصان افزون نكند و تنفر و ممانعت افراد، نقصانش ندهد. البته اگر انسان مؤمن وظيفه اش را نسبت به افراد جامعه درست انجام بدهد و در اين رابطه از رزقى كه برايش پيش مى آيد استفاده كند، اين را نمى گويند گرفتار رزق شدن. اين همان بندگى است كه در كنار آن رزق مورد نياز به راحتى مى رسد. به عنوان معلّمان درس دينى خدمت حضرت امام خمينى «رحمة الله عليه» رفته بوديم، فرمودند: «شما معلّمان براى خدا درس بدهيد، حقوقتان را هم بگيريد». اگر ما براى خدا درس بدهيم، بالأخره يا آموزش و پرورش به ما حقوق مى دهد يا از طريق ديگر رزق ما مى رسد. شما به من بگوييد مگر جز اين است كه پيغمبران، به صرف عبوديت كار مى كردند و هيچ كدام هم بى رزق نبودند؟ آرى؛ گاهى رزقشان تنگ مى شد و گاهى وسيع. كه آن بحثى ديگر است و إن شاءالله بعداً به آن مى پردازيم.
وظيفه انسان بندگى است
پيامبران در مقام عبوديتِ محض بوده اند. كنار اين عبوديت، هر وقت پيش مى آمد كار هم مى كردند. اگر مى بينيد اميرالمؤمنين (ع) نخلستان