گسترده، نه آن كسى كه رزقش را تنگ گرفته اند- تا در تنگى رزق امتحانش كنند- مى تواند رزقش را وسيع كند و نه آن كه رزقش را فراخ كرده اند، بايد مغرور شود و به طلب رزق بيشتر مشغول گردد. حضرت در اين جمله فوق العاده ارزش مند مى فرمايند: كسى كه به رزق خدا راضى شد، غصّه آنچه را كه از دست مى دهد نمى خورد.
برايتان حتماً پيش آمده كه غذايى در سفره آماده است كه بخوريد، ناگهان به شما خبرى مى رسد كه مجبور مى شويد بلند شويد و دنبال كارى برويد، اگر به رزق خود راضى نباشيد، غصّه مى خوريد كه عجب! اين همه سختى كشيديم براى فراهم كردن غذا ولى آخرش نخورديم و رزق كس ديگرى شد، در حالى كه تو بايد خوشحال باشى كه اسباب رزق ديگرى شده اى و به آن هم بايد راضى باشى و مطمئن باشى رزق تو نبوده است وگرنه به دست تو مى رسيد، اصلًا چيزى از دست نداده اى، مى فهمى رزقت نبوده و اين نوع تجزيه و تحليل نسبت به رزق يك بصيرت است كه انسان متوجّه باشد آنچه از دست او رفته، رزق او نبوده است و به رزق خودش راضى شود كه همانى است كه در دست اوست، و راه رسيدن به خدا همانى است كه در دست اوست، بقيه رهزن است و راه ما را منحرف مى كند.
غمِ فردا نشايد خوردن امروز
باز امام على (ع) مى فرمايد: «يَابْنَ آدَم! لا تَحْمِلْ هَمَّ يَوْمِكَ الَّذي لَمْ يَاْتِكَ عَلَي يَوْمِكَ الَّذي قَدْ اتاكَ فَانَّهُ انْ يَكُ مِنْ عُمُرِكَ يَأتِ اللهُ فيهِ