اين كه ملائكه ام او را محافظت مى كنند و آسمان ها و زمين ها را كفيل رزقش قرار مى دهم و براى او برتر از تجارت هر تاجرى خواهم بود و دنيا در عين تواضع به سوى او مى رود.
حال شما طبق روايت فوق ارزيابى كنيد وقتى خدايى كه در عالم، حضور و تدبير همه جانبه دارد همراه با ملائكةالله كفيل امور بنده اش شود اين بنده چگونه زندگى خواهد كرد و توجه داشته باشيد در فرهنگ و تمدن اسلامى چگونه فضاى تعالى انسان ها فراهم مى شود و در نقطه مقابل، چگونه بشر با محور قراردادن ميلِ خود به جاى حكم خدا، به روزگار پريشانى براى خود و جامعه دامن خواهد زد. آيا بر انسان بصير لازم نيست براى نجات خود و جامعه در نهادينه كردن فرهنگى كه امثال روايت فوق متذكر مى شود اقدام نمايد؟
رزق حرام، همان رزق توست كه آن را حرام كردى
قال الرضا (ع): «اتَّقِ فِي طَلَبِ الرِّزْقِ وَ أَجْمِلْ فِي الطَّلَبِ وَ اخْفِضْ فِي الْكَسْبِ وَاعْلَمْ أَنَّ الرِّزْقَ رِزْقَانِ فَرِزْقٌ تَطْلُبُهُ وَ رِزْقٌ يَطْلُبُكَ فَأَمَّا الَّذِي تَطْلُبُهُ فَاطْلُبْهُ مِنْ حَلالٍ فَإِنَّ أَكْلَهُ حَلَالٌ إِنْ طَلَبْتَهُ فِي وَجْهِهِ وَ إِلّا أَكَلْتَهُ حَرَاماً وَ هُوَ رِزْقُكَ لابُدَّ لَكَ مِنْ أَكْلِهِ». «1» امام رضا (ع) مى فرمايند: در طلب رزق تقوا پيشه كن و به اختصار راضى باش و در كسب مال، دستِ پايين را بگير و بدان كه رزق دو نوع است؛ رزقى كه به دنبال تو است و رزقى كه تو به دنبال آن هستى، پس