حقيقى ماست و نه آن ثروت، ثروت حقيقى، چراكه آنچه نياز حقيقى ماست خودش به دنبال ما مى آيد، و آن ثروتى هم كه وسيله آبادانى قيامت ما نيست، مربوط به ما نيست.
زشتى التماس فقيران و تكبّر ثروتمندان
عدّه اى چون به خود مال ارزش داده اند خودشان را در مقابل ثروت و ثروتمندان ذليل مى كنند، در حالى كه بنا نيست ما با التماس به ديگران رزق خود را به دست آوريم. رزقى كه با التماس به دست مى آيد يا به جهت اين است كه چيزى مى خواهم كه رزقم نيست، يا گناهانى انجام داده ام كه رزق خود را از بين برده ام. كاسبى كه با كم فروشى و گران فروشى و بدخلقى، به مشترى ها ظلم كرده و از اين طريق رزق خود را از خود رانده است، حالا خدا اسير التماسش مى كند، اين چوب خداست! پيامبرخدا (ص) مى فرمايند:
«انَّ الرَّجُلَ لَيُحْرَمُ الرِّزْقَ بِالذَّنْبِ يُصيبُهُ» «1»
يعنى انسان به جهت گناه از رزقى كه بنا بود به او برسد، محروم مى شود.
شيخى گفت: «هر كس در خانقاه ما وارد شود، نانش دهيد و از دينش سؤال نكنيد، چون خدا چنين كرده است» خدا وجود انسان ها را اراده كرده، چطور رزق آن ها را اراده نكرده است. اگر خدا نمى خواست به انسان رزق دهد، مى ميراندش و حالا كه روح او را قبض نكرده، حتماً مى خواهد به او رزق دهد، پس براى طلب رزق جاى خوارى و ذلّت و