حضرت على (ع) مى فرمايند: از دنيا به همان اندازه كه پيش مى آيد بگير، و از آن مقدار كه از تو روى برمى گرداند، روى برگردان، و اگر روى بر نمى گردانى، لااقل نسبت به آن حريص مباش.
آرى در اين دو حديث تأكيد بر روى «اجمال در طلب رزق» است. اين توصيه به خودى خود، فكر و فرهنگى را به همراه دارد، چون وقتى حجاب ظلمانى حرصِ در رزق دريده شد، چشم دل به حقايقى بزرگ بينا مى شود و لذا بى سبب نيست كه در حديث اول امام صادق (ع) مى فرمايند: «حتى اگر انسان در سوراخى هم باشد رزق او به او مى رسد». و در حديث دوم اميرالمؤمنين (ع) تأكيد مى فرمايند: «آن مقدار از رزق كه از تو روى مى گرداند، تو نيز از آن روى بگردان» چون در چنين حالتى جهت قلب به مقامات عالى ترى سيرمى كند، آيا بر انسان بصير لازم نيست اين توصيه هاى اساسى را به كار بندد و از ظلمات حجابِ حرصِ در رزق، قلب خود را آزاد نمايد؟
حرصِ در رزق، عامل غفلت از قيامت
قَالَ رَسُولُ اللهِ (ص): «أَيُّهَاالنَّاسُ إِنَّ الرِّزْقَ مَقْسُومٌ لَنْ يَعْدُوَ امْرُؤٌ مَا قُسِّمَ لَهُ فَأَجْمِلُوا فِي الطَّلَبِ وَ إِنَّ الْعُمُرَ مَحْدُودٌ لَنْ يَتَجَاوَزَ أَحَدٌ مَا قُدِّرَ لَهُ فَبَادِرُوا قَبْلَ نَفَاذِ الْأَجَلِ وَ الْأَعْمَالِ الْمَحْصِيَّةِ». «1»