خداى تعالى است به دست نمى آيد مگر به طاعت، حقيقت اين است كه خداوند ارزاق را بين خلقش تقسيم نمود، پس هركس به حريم الهى بى حرمتى كند و عجله نمايد و از طريق غير حلال آن را به دست آورد، رزق حلالش قطع مى شود در حالى كه حساب آن رزق حرام را بايد در قيامت پس دهد.
در انتهاى روايت فوق مى فرمايند: اولًا: چيزهايى از معنويت و تعالى در نزد خدا هست كه شرط رسيدن به آن ها اطاعت از خدا است و عدم رعايت حلال و حرام موجب خروج از طاعت است. ثانياً: هر اندازه كه انسان از رزق حرام مصرف كند به همان اندازه از رزق حلالش كم مى گذارند. ثالثاً: اين طور نيست كه حالا به جاى رزق حلال از رزق حرام مصرف كرده و ديگر هيچ، بلكه «حُوسِبَ عَلَيْهِ يَوْمَ الْقِيامة» يعنى؛ روز قيامت نسبت به آن رزق حرام بايد حساب پس دهد.
حرص هاى سرگردان بى نتيجه
عَنْ أَبِي عَبْدِاللهِ (ع) «قَالَ لَوْ كَانَ الْعَبْدُ فِي جُحْرٍ لَأَتَاهُ رِزْقُهُ فَأَجْمِلُوا فِي الطَّلَبِ». «1»
امام صادق (ع) مى فرمايند: اگر بنده اى در سوراخى باشد، رزق او به او خواهد رسيد، پس در طلب آن حريص نباشيد.
قَالَ علي (ع): «خُذْ مِنَ الدُّنْيَا مَا أَتَاكَ وَ تَوَلّ عَمَّا يَتَوَلَّى عَنْكَ فَإِنْ أَنْتَ لَمْ تَفْعَلْ فَأَجْمِلْ فِي الطَّلَبِ». «2»