اضافه تر به دست آرى. چرا كه رزق تقسيم شده است و اجل هركسى حتمى است و حرص زدن در رزق زمينه ايجاد گناه است.
چنانچه ملاحظه فرموديد؛ حضرت سيدالشهداء (ع) مى خواهند جواب اين سؤال را بدهند كه ممكن است انسان بپرسد اگر رزق مقسوم است پس تلاش براى چه؟ حضرت ضمن آن كه ابتدا توصيه به تعادل در طلب رزق مى كنند، سپس مى فرمايند: «فَإنَّ ابْتِغاءَ الرِّزْقِ مِنَ السُّنَّةِ» يعنى؛ در طلب رزق بودن، سنت و روش پيامبران و اولياء الهى است. پس اگر مى خواهى تحرك و تلاشى همانند آن ها داشته باشى، بايد از طلب رزق به نحوى كه گوشزد شد باز نمانى تا در عالَم پيامبران خدا وارد شوى و در آخر ما را متوجه نكته اى بسيار اساسى مى نمايند و مى فرمايند: «وَ اسْتِعْمَالَ الْحِرْصِ جَالِبُ الْمَآثِمِ» يعنى؛ اين حرص زدن نه تنها تو را از عالَم پيامبران خارج مى كند از آن خطرناك تر اين كه زمينه ايجاد گناه خواهد شد. حال آيا انسانِ بصير كه هر لحظه مواظب آن است كه گرفتار گناه نشود، جا ندارد ريشه حرص در طلب رزق را كه بستر گناه است، در خود بسوزاند؟
دفن استعدادها
كَانَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ (ع) يَقُولُ: «قَرِّبُوا عَلَى أَنْفُسِكُمُ الْبَعِيدَ وَ هَوِّنُوا عَلَيْهَا الشَّدِيدَ وَ اعْلَمُوا أَنَّ عَبْداً وَ إِنْ ضَعُفَتْ حِيلَتُهُ وَ وَهَنَتْ مَكِيدَتُهُ أَنَّهُ لَنْ